Ik loop achter een meisje op straat. De zon schijnt, haar blonde staartje huppelt mee in het ritme van haar pasjes. Ze loopt met een step in haar hand. De step als voorportaal van de grote mensenfiets. Zo’n fiets waar alles op zit, mandje, kinderzitje. Het meisje heeft in haar mandje een pluchen eenhoorn.
Sinds de film Verschrikkelijke ikke kan ik niet meer naar een eenhoorn kijken zonder in mijzelf te zeggen “it’s so fluffy”. Bijzonder hoe kleine meisjes zo eenhoorn fan kunnen zijn. Waarom zijn deze gekke niet bestaande dieren zoveel aantrekkelijker dan een gewone teddybeer? Wat is dat toch?
Ik bekijk het ding in het stepmandje nog eens goed. Een paardje. De meeste meisjes zijn dol op pony’s en paarden. Een paardje met een hoorn. Het heeft iets feeëriek, iets magisch, iets sprookjesachtig. Als je er naar kijkt, voel je diep van binnen iets opborrelen, voel je hoe bijzonder een eenhoorn is. Uniek. Speciaal. Net als elk meisje.
En daarom zijn ze er zo dol op.
De wereld zit vol mooie dingen. Een ontwakende stad is er een van. Als je een stadsmens bent.
Je zou het bijna vergeten met 24 graden Celsius, maar het is herfst. En hoewel ik geen grote herfst fan ben, is er één ding wat de herfst fantastisch maakt. Zeker bij 24 graden Celsius.
Mensen zijn kudde dieren. De extraverten vele malen meer dan de introverten, maar zelfs de meest naar binnen gekeerden, willen op enig moment (menselijk) contact. Dat onbewoonde eiland, of het nu Mars of het Canadese Devoneiland is, blijft onbewoond.