De wereld zit vol mooie dingen. Een ontwakende stad is er een van. Als je een stadsmens bent.
Het waanzinnige zomerweer maakt de lucht licht, met her en der wat schaapjes en de zon die al weer wil.
Een lunch/brunch, toe maar ontbijtzaak, heeft de deuren al open. Misschien slechts om de warmte binnen of buiten te brengen, maar de wake up verlichting nodigt uit tot dat eerste kopje koffie van de dag. Gewoon zitten, uitkijken over een marktplein waar weinig tot niets gebeurt.
Op de brug over het water springen de lantaarns uit. De zon moet de schittering alleen verzorgen en doet dat met verve.
De eerste wachtende van een later lange rij staat voor de nog gesloten Bossche bollen winkel. Achter die gesloten deur is er uiteraard al volop bedrijvigheid. 1500 bollen per dag.
Op het station fietst de ene ploeg in en pakt de andere de ov fiets om richting werk te gaan. De stationshal is een eigen biotoop, het dag en nacht ritme verstoord als op een vliegveld.
Met herfstvakantie in zuid Nederland heb ik ook nog een zitplek. Vooruit, jammer van die yoghurt smek-beer naast me, maar MAN! wat zit de wereld vol mooie dingen.
Je zou het bijna vergeten met 24 graden Celsius, maar het is herfst. En hoewel ik geen grote herfst fan ben, is er één ding wat de herfst fantastisch maakt. Zeker bij 24 graden Celsius.
Mensen zijn kudde dieren. De extraverten vele malen meer dan de introverten, maar zelfs de meest naar binnen gekeerden, willen op enig moment (menselijk) contact. Dat onbewoonde eiland, of het nu Mars of het Canadese Devoneiland is, blijft onbewoond. 
Een vliegtuig is niet veel anders dan een trein. Hij brengt je van A naar B, je hebt je handen vrij maar je beweegruimte is beperkt. In een vliegtuig vinden we het helemaal normaal en zelfs vanzelfsprekend dat de piloot ons toespreekt. Dat hij meldt hoe laat we vertrekken, dat hij zijn naam deelt, vertelt wat de verwachte aankomsttijd is, het weer ter plaatse, de melding dat er zo snel als mogelijk gevlogen gaat worden.