Reading Time: 1 minute

Ruim drie jaar geleden keek de man mij diep in de ogen en zei: “Jij moet schrijven.”

Het is heilzaam, zeggen ze, elke dag schrijven. En ik denk dat het waar is. Je gedachten uit je hoofd, op papier, hoe onnozel ook, maken je lichter. En je elke dag verwonderen, hoe klein ook, maakt je menselijker. Want beseffen dat mensen wonderlijke wezens zijn, met gekke gesprekken, rare gewoontes, bijzondere uiterlijkheden én je realiseren dat jij net als hen bent, maakt de wereld leefbaar.

Maar na ruim drie jaar is het tijd voor iets nieuws. De ochtend rit is sinds de intercity 9 minuten korter, en het station, hoewel groter, is minder anekdotisch. Alle seizoenen zijn al minimaal 3 x langs gekomen, alle feestdagen, alle maandagen, vrijdagen. Ach, misschien is alles al verteld.

Vanaf morgen ga ik lezen in de trein, uit het raam turen, podcasts luisteren. En schrijf ik misschien eens een vak observatie op LinkedIn, en een persoonlijke anekdote op Facebook. Of misschien ook niet.

Hannekeschrijft is klaar.

Maar niet zonder dank je wel te zeggen. Aan jou. Voor het lezen, het liken, het loven en het reageren. Het was bijzonder om mensen te raken met mijn dagelijkse verwonderingen. Dank je wel.

Wie weet ooit weer. Als het weer kriebelt of de behoefte aan heilzaamheid weer groeit. Ik kan het iedereen aanraden 😉.

Dus schrijf, lees, luister. Maar vooral verwonder.

Gelukkig Nieuwjaar!! Dag! 👋🏻

Hannekeschreef

Reading Time: 1 minute

Mensen zijn in de winter net dieren. Laat ik het bij mijzelf houden. Ik ben als een dier dat winterslaap of -rust houdt. Hoe gezellig de lichtjes ook zijn, hoe warm het haardvuur ook is, hoe onderhoudend de decembertafelgesprekken ook zijn, ik verkies mijn bed.

Heerlijk liggen slapen. Marmotterig diep. Het zal het gebrek aan licht wel zijn wat mij in deze toestand brengt. En natuurlijk kan ik er lang niet altijd aan toegeven. En toegegeven, wanneer ik wakker blijf geniet ik ook echt van de lichtjes, het vuur, de gesprekken. Maar het bed blijft lonken.

Het goede nieuws is dat het over gaat. Ergens wanneer het licht het weer wint. Maar komende twee weken geef ik er lekker aan toe.

Hannekeslaapt.😴

Reading Time: 1 minute

The Student Hotel. Eigenlijk een heel logische plek voor vertegenwoordigers van universiteiten om elkaar te ontmoeten.

De associaties met hostels, herbergen en groezelige matjes zijn ver te zoeken. Ultra modern en helemaal ingericht op de student van nu. Ik zoek me rot naar een stopcontact in de muur naast mijn bed. Ik zou denken dat studenten hun telefoon willen opladen. Dat willen ze ook, en dat snapt het hotel ook. Daarom zit het stopcontact in mijn bed weggewerkt, in de boxspring, precies op snoertjes afstand. Zodat je altijd én kunt stekkeren én kunt netflixen. In dezelfde gedachte zitten in de centrale ruimte de stopcontacten midden in het tafelblad. Deze generatie is altijd aan.

De kamer zit vol kwinkslagen en woordgrapjes. Sommige cheesy, maar toch zetten ze me aan het denken. Change the world. Start a revolution. Chase a dream. Conquer a fear. Write a novel. Make art. Take a detour. Fight for your right. To party.

Het maakt niet uit hoe jong of oud je bent. Het zit in ons allemaal. Dat vuur. Voor iets. Iemand. Iemanden. Voor een goede zaak. Waardoor we vliegen, gaan, niet opgeven, vol energie zijn. En het zijn dit soort zinnetjes en woordgrapjes die je aanzetten het vuurtje weer eens op te poken. Wat dat dan ook bij jou is.

Ik parafraseer hun slogan: mag het kind in jou nooit sterven.

Maak er een vurig weekend van.

Reading Time: 1 minute

The Christmas station kan me niet vroeg genoeg beginnen met haar zoete kerstliederen. Van Maria Carey tot Chris Rea tot Band Aid, ik vind ze allemaal nog steeds even fijn. Omdat ze appelleren aan het gevoel dat kerstmis brengt.

Hoe bizar ook, hoe vercommercialiseert we ook zijn, in december voel ik het leed van de wereld net wat meer dan andere maanden. Wanneer ik op de radio hoor dat in Afrika miljoenen mensen sterven van de honger, raakt me dat in december wél, en in andere maanden nauwelijks. Triest maar waar.

Want in december is de wereld gewoon wat liever, zachter. En halen we het beste uit onszelf. Twee fietsenmakers repareren 150 oude kinderfietsjes en geven die aan kinderen uit arme gezonnen, mijn moeder organiseert, 77 jaar jong 😉, een sinterklaasmiddag voor kinderen die normaal leven van de voedselbank, grote bedrijven doneren voedselpakketten, bij de supermarkt staat een kraampje waar ik levensmiddelen kan brengen, enzovoorts enzovoorts.

Ik heb er grote bewondering voor. Voor al die mensen die anderen helpen die het minder goed hebben. Die hun eigen tijd en energie geven to do good.

Van mij mag het elke maand Kerst zijn. Daar wordt de wereld beter van.

Reading Time: 1 minute

Op de hei. Regelmatig vraag ik me bij andere teams die de hei ‘opgaan’, waarom ze daarvoor godvergeten ver weg gelegen plaatsen uitkiezen. Waar ze dan ook nog gasten naar toe laten komen om een presentatie te houden, de discussie te modereren of mee te brainstormen. Doe dat gewoon om de hoek. Op de hei zit in je hoofd. Je loskoppelen van de dagelijkse waan kan ook in een simpel vergaderzaaltje. Set your mind to it.

Ik heb gisteren veel geleerd. Ik ben met mijn MT op de hei. We kijken terug op drie jaar samenwerken en bouwen aan de communicatieclub. Een van ons (nee, ik niet) start in januari met een nieuwe baan. Ik ga haar vreselijk missen. Deze twee dagen doen we gewoon alsof ze nog een van ons is. En lijnen de afdeling uit.

We nodigden een externe uit om ons te helpen in het denkproces. Want met z’n drieën belanden we steeds in dezelfde gesprekken. We nodigden zes collega’s uit om onze eerste gedachten aan te presenteren. Bijzonder waardevol.

En we zitten in de hei. Letterlijk. In de middel van niks. Bereikbaar boerenbed alleen via kronkelige zandpaden. Drie kamers, geen andere gasten dan wij. Overdag klopten tanige nat geregende wielrenners aan. Naarstig behoefte aan een warm drankje. Sorry, gesloten. ’s Avonds draaiden de rollen om. De vaste yoga club kreeg de vergaderzaal. Hilarisch.

En ik had ongelijk. Op de hei is op de hei echt anders dan om de hoek. De vervreemdende omgeving, de ‘geen service’ melding op mijn telefoon, en simpelweg de wetenschap dat ik hier niets anders kan dan heien, is bijzonder effectief.

Morgen weer gewoon. Vandaag nog even https://indehei.nl