Reading Time: 2 minutes

De zon is in de stad vandaag. Zij vindt haar weg door ramen, stellages, kieren en steegjes en geeft de schaduw het nakijken. We fietsen met opgeheven hoofd, alsof we haar de zonnegroet brengen. Blijf bij ons de komende maanden, we worden er allemaal zo veel leuker, liever en menselijker van.

Zonder uitzondering, zou ik bijna schrijven. Tot ik haar zie. Dikke winterjas, dito shawl. Het gezicht gespannen, zweet parelt tot aan haar kruin. Ze doet een Bert Blocken. Neus op stuur, rug gekromd, kont omhoog. Ik heb medelijden. De zon schijnt en zij heeft haast, stress, ongeluk. Haar wereld is zwart. Heeft ze net een naar telefoontje gehad? Is ze onderweg naar het ziekenhuis voor een slecht nieuws gesprek? Verslapen voor een sollicitatie? Zo’n dag waarvan je misschien gisteren nog niet wist dat ie zou komen.

Bij het stallen van mijn fiets zie ik het omgekeerde. Twee mannen die werken in de fietsenstalling van het station, een categorie die moeilijk aan het werk komt, maken een praatje met een passant. En bulderen van het lachen om zijn opmerking. Ze staan de hele dag binnen, in een donkere kelder, en toch hebben ze de eerste lach van de dag al te pakken.

Ach zon, blijf bij ons en verdeel je stralen. Gun haar een straaltje warmte, liefde en zon diep in haar en spiek af en toe de fietsenkelder in voor hen en geef hen een glimpje licht van buiten.

#let #the #sun #shine #in

Reading Time: 2 minutes

Netflix. Een wereld uitvinding. In een weekend binge ik zo een serie weg. Super chill.

Ik lees de zin terug en bedenk dat mijn wijlen grootouders toch minimaal drie woorden volslagen onbekend moeten voorkomen. En ze daarmee de strekking totaal zouden missen.

Mijn ouders zijn zeer anno nu. Zij missen maximaal een woord. Bingen.

Ik volg vloggers van acht niet. Ik gebruik het woord ‘dik’ niet om aan te tonen dat ik iets leuk vind. Maar verder ben ik best bij de taal. Al zeg ik het zelf.

Afgelopen vrijdag zaten we te eten. De twee pubers hadden net hun week diarree over ons uitgestort. De punten, de stress van samenwerken in groepjes, het geklaag over de zo niet chille docenten. Het is het lot van de weekend vader. Je krijgt een hele week in een kwartier.

“Wat gaan jullie doen dit weekend?” Vroeg een van de twee geïnteresseerd aan mij.

“Wat Netflix en chill.”

Een van de twee begon te proesten van het lachen, de ander keek vies weg.

“Is er iets?”

“Dat vertel je toch niet aan ons!”, antwoordde de vies kijkende. De ander, door zijn lachbuien heen: “Nooit op je werk zeggen dat je Netflix & Chill hebt gedaan dit weekend!”

Ik frons mijn wenkbrauwen. Volgens mij zeg ik dat regelmatig. Daar is toch niets raars aan, behalve dat het getuigt van weinig sociale contacten?

“Netflix & Chill betekent dat je een seksafspraakje hebt. Of gewoon sex. Duh. Wist je dat niet???”

Over de strekking volledig missen gesproken. Ik denk dat mijn grootouders zich een breuk lachen daarboven. 😉

#keepingupwiththeyoungsters.

#wiebehoedtmevoordevolgendetaalfout?

Reading Time: 2 minutes

Ik sprint naar de trein. Nog een minuut voor vertrek. Net op tijd. Als ik in wil stappen, word ik aangesproken door een Aziatische man. Net zoals Aziaten en Afrikanen niet kunnen zeggen uit welk land een Europeaan komt, kunnen Europeanen dat omgekeerd ook niet.

Hij begint tegen me te praten. In het Chinees? Taiwanees? Koreaans? Wie zal het zeggen. De vraag is min of meer duidelijk. “Gaat deze trein naar…?” Althans, dat maak ik op uit de handgebaren, het wijzen naar de richting waarin de trein gaat, het wijzen naar de trein. Maar zijn bestemming? Not a clue.

“Zhè liè huōchē qu… marten?”

Ik doe een- je snapt me niet dus ik ga hard praten- klassiekertje en brul “Eindhoven”.

“Ah..” zegt de Aziaat zoals alleen Aziaten Ah kunnen zeggen. Een diepe donkere Ah met een glimlach waardoor je nog niets weet. Het duurt nu niet lang meer voordat we vertrekken, de tijd dringt. Moet hij mee of niet?

“Eindbestemming Venlo”.

“Benzo.” Herhaalt hij.

Ik knik.

Hij schudt zijn hoofd.

“You? Where?” Ik wijs op hem en trein en doe alles wat cultureel ongetwijfeld verboden is. Ik aai hem nog net niet over zijn hoofd.

“Marten.”

“Maarssen?”

“Ah…”

Naast me staat een jonge knul. “Maastricht!”

Een hoop geknik en een onaziatische glimlach die wel emotie toont.

Ik gesticuleer opgelucht. Steek 10 vingers in de lucht. “10 Minutes. Here.”

Onze deuren sluiten. Dit jaar op vakantie naar Thailand toch maar Google translate met stemherkenning meenemen.

#zhōumòyúkuài

#oftewel #fijnweekend

Reading Time: 2 minutes

Heel eerlijk moet ik bekennen dat ik er moeite mee heb. Gevoel op te brengen voor het gevoel van robots.

Op Sputnik las ik dat sex robots ook #metoo sentimenten hebben. Aangezien ze geprogrammeerd zijn voor sensuele aanhaling en geen barbaarse aanranding,  en ze door hun kunstmatige intelligentie zich ontwikkelen, kan het zomaar zijn dat een hardhandige man een dito klap van een robot gaat incasseren. Ik zie meteen voor me hoe die verleidelijke robot in een keiharde metal machine verandert. Bam, het hoekt zo die gast het ziekenhuis in.

Het blijft een beetje knagen. Gevoel op brengen voor de gevoelens van robots. Misschien vooral omdat ik er angst voor heb. Voor het zelfdenken van een robot. Artificial Intelligence. Want waar het al lastig is om een mens psychologisch te doorgronden, is dat richting een robot met een quantumcomputer in zijn kop godsonmogelijk. En wat betekent dat dan? Hoe verhouden we ons daartoe en zit er ook nog een uitknop op? Waar George Orwell in 1948 goed voorspelde dat in de 21e eeuw big brother alles van ons zou weten (hallo Mark Zuckerberg), zijn de Terminators wellicht over enkele decennia ook werkelijkheid. is het een nieuw soort species dat al dan niet vreedzaam naast de mens bestaat. Immer vermomd als lieftallige vrouwen. Oef.

Sex robots met een eigen praatgroep. Sex robots die willen kunnen kiezen wie ze afwijzen. Krijgen we binnenkort een stichting Robot Rights Watch die de misstanden in sex robot land aan de kaak gaat stellen?  Ik weet het niet hoor. Ze zijn toch ontwikkeld om te voorkomen dat mannen zich vergrijpen aan echte mensen? Het was toch juist als oplossing bedoeld, niet om een nieuw probleem te creeren?

Misschien ben ik te simpel voor deze wereld, maar ik doe een eenvoudige suggestie: Alle gefrustreerde mannen weer hop op de ‘three way entry’-opblaaspop? Gewoon na de pijp ook de pop laten leeg lopen en terug in de kast. Dat vraagt geen enkele vorm van intelligentie.

PS: bekijk wat mensen er van vinden die er echt verstand van hebben: Can we build AI without losing control over it? (TEDtalk)

Reading Time: 2 minutes

Bill moet zich de afgelopen dagen toch regelmatig achter zijn democratische oren hebben gekrabt. Zo doe je dat dus.

Niks dagen voor de spiegel oefenen op welk woord de klemtoon te leggen. Op I? Nah, te egoïstisch voor een democraat. Op DID? Oei, te veel wilskracht. Op NOT? Nope, ontkennen is bevestigen. Op HAVE? Foei, bezit is voor Republikeinen. Op SEX? Zeker niet, beetje pijpen kwalificeert niet als sex voor een beetje man. Op WITH? Yuk, dat zou Hilly niet waarderen, iets van verbondenheid. Op THAT? Njet, te vrouw onvriendelijk, alsof ze een ding was. Op WOMAN? Kom zeg, ze was nog een kind.

De meester leert deze dagen Billy hoe het wel moet. Je laat je woordvoerder roepen dat het oud en klein nieuws is, gemier van die onbetrouwbare journaille. Die had je immers al eerder weggezet als waardeloze fakers. En dan klap je erover heen, met vers en groot nieuws. Je ontslaat het hoofd van de FBI. Nota bene op de zaak Clinton. Daar kan geen medium omheen, dat drukt elk ander Trump opstootje naar pagina onbeduidend.

Ik zie Trump al in zijn spiegel kijken. Een meester manipulator. Niet alleen heeft hij de aandacht afgewend van zijn eigen sex schandaal, maar ook heeft hij door het ontslaan van Coney op de Hilary emailaffaire de aandacht en passant weer terug bij de Clintons gelegd. Bij Bill who did not have sex with that woman. Of toch wel, net als Herr Trump.

Hij geeft zichzelf een vette knipoog, legt z’n haar recht en gaat aan het werk. Just another day in the office.

#eindewinterstop 😉