Ik fiets dwars door de gladiator, de ultimate shock en de crazy break dance. Alleen de namen boezemen me al angst in. Ik heb niks om me zorgen over te maken, de kermis waar ik doorheen fiets heeft een ander bioritme dan ik. Closed om zeven uur ’s ochtends.
Ik mag een bange kermiskip zijn en nergens in durven, de wel dapperen gillen ook wat af.
Een schommel waarin reus goliath zich een kleine David zou voelen zwiept zo de gevel van het naastgelegen hotel in. Althans, bijna. Net niet. En daar zit de lol. En de schreeuw. De booster, een mast met daaraan een meterslange arm met twee gondels die nonchalant met 100 km per uur rondjes door de lucht draait beneemt de attractiegangers de adem. Het gekrijs zou anders niet van de lucht zijn geweest.
Ik kan het niet aanzien.
Zoals het met alles gaat in het leven- waar de eerste trieste beelden uit Syrië ons nog tot tranen toe roerden, zijn we nu wel gewend geraakt aan het kinderleed- zo moet het op de kermis ook werken. De kaartjes verkopers hangen lusteloos in hun cabine. Kijken niet meer op van een gil meer of minder. Het is hun dagelijkse werkelijkheid.
Bij de crazy breakdance draaien de karretjes zich nog eens om hun as, om elkaar en om het centrum. Tegelijkertijd. Dan is het ritje afgelopen. Een moeder stapt uit met haar 1 jarig dochtertje. Mams ziet wat pips maar het baby’tje geeft geen krimp. Jong geleerd is oud gedaan. Die zit over vijftien jaar achter de kermiskassa.
Het is zo’n week waarin alles in mijn lijf schreeuwt VAKANTIE!
Nooit geweten, maar natuurlijk, ik had het kunnen bevroeden. Als we geen regels en afspraken zouden hebben in deze wereld, zou het waarschijnlijk een complete chaos worden. Fauda in het Arabisch (de serie op Netflix met dezelfde titel is een aanrader). Waarschijnlijk zeg ik, omdat we niet weten hoe de wereld geweest zou zijn zonder al die spelregels.