Vandaag- Ik zeg slingers

~ hannekeschrijft ~ Leave a comment

In het leven moet je zelf de slingers ophangen. En niet alleen op je eigen verjaardag, op de verjaardag van je partner, en de verjaardag van de kinderen, maar gewoon, elke dag.

Dus dat doe ik vandaag (nou ja, de komende 21 minuten forenzend naar mijn werk).

Ik doe alsof ik op reis ga, of een dagje weg. Ik ga met de trein, toch altijd leuk, zo in de trein 😉.

Ik heb een bakje aardbeitjes bij me en het blad wat onvoorzien in mijn brievenbus lag. Misschien is het bedoeld voor de buren, maar ik zie het als de voorzienigheid van wijlen Dolly dat ze vandaag voor míj ligt. Heerlijk, een modeblaadje lezen in de trein met de zon aan de hemel.

Ik zeg slingers.

PS: vandaag blog ik niet, want ik doe alsof het vakantie/dagje uit is. 😎

Telt! 90

Vandaag- Spreek ik mijzelf toe

~ hannekeschrijft ~ Leave a comment

Het is zo’n week waarin alles in mijn lijf schreeuwt VAKANTIE!

Misschien omdat de schoolvakanties in het zuiden maandag voorbij zijn. Misschien omdat mijn vakantie al weer weken achter me ligt. Misschien omdat de vanzelfsprekendheid van zonlicht stiekem wat minder wordt, het ’s ochtends langer donker blijft en ik de herfst voel naderen. Nog even zomervakantie vasthouden.

Wanneer mijn lijf schreeuwt, blèren al mijn zintuigen mee. Op het station drijft de lucht van versgebakken croissants (ja, meervoud want vakantie) zo mijn neusgaten in. Thuis kijkt een nog ongeopende maar wel gekoelde fles wijn mij met zijn lodderige ogen aan. Had ik een wekker dan zou ik er door heen slapen, het liefst draai ik me nog even om.

Ik spreek mijzelf toe. Stop screaming, start being.

De vakantie is voorbij. Tijd voor gezond eten, niet drinken, veel sporten en vroeg op.

Hashtag nognietzo’nzinin.

Telt! 74

Vandaag- Is niet leuk een understatement

~ hannekeschrijft ~ 1 Comment

“Niet leuk?” Hij schudt zijn hoofd. “Wacht effe, niet leuk is echt een understatement. Ik vind het verschrikkelijk.”

Als ik geen hekel had gehad aan hoofdletters en uitroeptekens in teksten had er VERSCHRIKKELIJK!!!!!! gestaan.

Hij zit in het viertje voor me en hoewel hij zijn stem beschaafd houdt, spat de emotie van hem af. Zijn vriendin probeert hem te helpen, zoals vriendinnen dat doen. Terwijl ze haar make up opbrengt, komt ze met tips: “probeer het bespreekbaar te maken. Probeer iemand in vertrouwen te nemen. Probeer. Probeer. Probeer.”

Ik hoor hem hummen zoals mannen dat doen. Eigenlijk zeggen ze ‘ik hoef jouw oplossing niet. Ik wil alleen erkenning voor mijn probleem. Ik wil alleen dat je luistert.’

Zij luistert zoals vrouwen luisteren. Niet. Ze begint te vertellen wanneer het zo K.U.T. op háár werk was. En wat zíj heeft gedaan daaraan.

In eerste instantie geeft hij nog even tegenwicht. Doet hij een poging het gesprek weer naar zichzelf te draaien. Zonder succes. En des te te meer zij door ratelt, des te aantrekkelijker wordt de natuur buiten voor hem.

Bij mijn eindbestemming hoor ik alleen haar nog maar. Visionair willen zijn, ergens naar toe willen, dit is een beginnetje… grote woorden.

En hij? Hij kijkt stilletjes uit het raam.

Telt! 88

Vandaag- Make love, love chaos

~ hannekeschrijft ~ 1 Comment

Nooit geweten, maar natuurlijk, ik had het kunnen bevroeden. Als we geen regels en afspraken zouden hebben in deze wereld, zou het waarschijnlijk een complete chaos worden. Fauda in het Arabisch (de serie op Netflix met dezelfde titel is een aanrader). Waarschijnlijk zeg ik, omdat we niet weten hoe de wereld geweest zou zijn zonder al die spelregels.

Misschien kun je wel stellen dat met onze huidige overregulering de chaos minstens zo groot is. Van de brandweer moet het raam in een horeca keuken naar buiten open, van de voedsel en waren autoriteit naar binnen. Deadlock.

Voor elke regel richt deze wereld een commissie in.

Vandaag lees ik dat ook de emoticons beregeld zijn. Emoticons!! En dat het Unicode Consortium (lekker pakkende naam ook, NOT!) overweegt, ja overweegt, om emoticons te maken van gemengde stellen. In huidskleur en gender. Als gebruiker zou je daarmee je eigen koppel kunnen samen stellen, door twee poppetjes naast elkaar te zetten grijpen die dan elkaars hand en is het een stelletje.

Het lijkt me de allerhoogste tijd.

Echter, het is vervolgens nog maar de vraag of die emoticons dan door het Unicode Consortium worden goedgekeurd. Say what? Een clubje ongetwijfeld angry old men moet daar over vergaderen?? Maak van die mannen een emoticon zou ik zeggen en hef ze op.

Zodat iedereen zelf kan uiten hoe hij of zij samen leeft, wie hij is en wie zij liefheeft.

Als daar chaos van komt dan omarm ik die met liefde.

Telt! 71

Vandaag- Verleid door die oude hondenkop

~ hannekeschrijft ~ Leave a comment

Hondenkop

Zal ik ‘m nemen? Mijn oude hondenkop? Nou ja, de doorgefokte versie ervan?

De NS wil me graag doen geloven dat met elke 10 minuten een trein, de trein een metro of tram wordt. Waar je gewoon naar toe gaat zonder de exacte vertrektijd te weten, en wacht. Het zijn immers altijd slechts enkele minuten.

Ik kan de NS verklappen: zo werkt het niet. De trein blijft de trein.

Waarin de conducteur notabene omroept dat ook vandaag het weer gelukt is om volgens dienstregeling en dus op tijd te vertrekken. Die tijd was toch niet belangrijk? Je hoefde toch nooit lang te wachten?

Waar op de borden staat: +10 minuten. Dat communiceert een metro ook niet, die verandert gewoon de verwachte aankomsttijd.

En het werkt ook niet omdat de mens, vooruit ik, geprogrammeerd is op vertrektijden. Hoezeer ik ook losjes de dag begin, inmiddels weet ik hoelang fietsen naar station, hoeveel tijd voor fiets wegzetten, inchecken en lopen nodig is, om precies die ene trein te halen.

Vandaag vertelt de NS me op de borden dat de intercity met 10 minuten is vertraagd. Aan de overkant van het station kijkt de sprinter me met zijn puppy ogen aan. Alsjeblieft, for old times sake?

Ik ga overstag. En zit weer in mijn oude vriend, boemelend van station naar station. Ik ervaar hoe hij door mijn oude woonplaats rijdt, kabbelt, om het dorpsstationnetje aan te doen. Daar, op het perron, de bekende snuitjes van weleer. Het echtpaar wat geen echtpaar is en elk een ander deel van de trein kiest, de broer en zus die stoer rokend een vriend vertellen hoe hun vader opeens werkeloos thuis zit, de zieke vrouw met een shawl om het hoofd.

De levens die eens een beetje, zo’n half uurtje elke ochtend, onderdeel waren van dat van mij. In stilte wens ik ze geluk, gezondheid, liefde. En geniet van het onvoorziene boemelritje, dat bijna voelt als de stadstram 😉.

Telt! 54