KeiHarde stemmen. KeiHarde telefoongesprekken. KeiHard tikken op het toetsenbord van je laptop. KeiHard niezen. Een keiharde intercom conducteur. KeiHard slikken. KeiHard filmpjes kijken. KeiHard geeuwen.
Kan iedereen even KeiHard zijn kop houden?
Guess not.
Ik had vandaag KeiHard in de stilte coupe moeten gaan zitten.
#been #bed
#goedemorgen
En ja hoor. KeiHarde regen met KeiHarde blote benen.
Als kind speelde ik al graag postkantoortje. Formuliertjes invullen, communiceren met allemaal leuke fictieve mensen, visvergunningen verkopen. De formuliertjes griste ik weg uit het postkantoor, me volledig onbewust van het feit dat sommige formulieren geld kostten.
Spulletjes verkopen via Marktplaats nu, is als postkantoortje spelen vroeger. Ik maak een mooie advertentie op, ik communiceer met potentiele leuke klanten en dan als het goed is, een verkoop.
Ergens in dat proces komt een bod vermomd als vraag (want dan bied je niet overt en dus ziet niemand wat je geboden hebt), of iets onbenulligs als vraag: Beste, Ik heb een vraag over ‘houten hoekstapelbed met kast’. U zegt gebruikt, wat bedoelt u met gebruikt? groet Alkmaar.
Net zoals vroeger bij postkantoortje blijf ik rustig en antwoord ik altijd even vriendelijk. Beste Alkmaar. Dank voor je vraag. Gebruikt betekent dat er kinderen in geslapen hebben.
En dan zijn er verschillende scenario’s denkbaar.
1- Alkmaar antwoord met ja, spreekt datum en tijd af  en komt keurig hoekstapelbed met kast afhalen.
2- Alkmaar antwoord met ja, spreekt datum en tijd af en komt niet opdagen.
3- Alkmaar antwoord met adres. nu. adres. nu. adres. Ja. Nee. Nu. Tfl. En dat in allemaal losse berichten. Gebiedende wijs enkelvoud. (Waarbij tfl denk ik, na lang peinzen, staat voor telefoonnummer). Daar blokkeer ik op. Klant of niet, als ik netjes blijf heeft de klant dat ook te doen.
4- Alkmaar reageert met past niet in me bugget. Jou prijs kost te duur. Is meer as in winkel. Ik moet me inhouden niet de grammatica fouten terug te mailen.
5- Alkmaar laat niets meer van zich horen.
Na twee vergeefse wachtpogingen en net zoveel geslaagde transacties ben ik al weer helemaal klaar met marktplaats.
Gisteren hoorde ik op de radio dat naast de bloemenzaak en de elektroshop nu ook particulieren afhaalpunt voor de pakketjes in de buurt kunnen zijn. Levert 40 cent per pakketje op. Oef. En je moet er minimaal vier uur per dag voor thuis zijn. Dubbel oef. Een particulier die haar huis en tijd daarvoor beschikbaar stelde was dol enthousiast. “Je ontmoet allemaal leuke mensen, veel aanspraak, heel leuk.”
Ik ga haar bellen. Misschien wil zij mijn marktplaats deals afhandelen, regelen, wachten op mensen die wel of niet komen opdagen, en en passant nog wat Nederlandse grammatica- en beleefdheidslessen geven.
Ga ik gewoon weer postkantoortje spelen. Met in mijn fantasie allemaal leuke mensen.
“Als ze ons nu gewoon om vijf uur zouden laten beginnen, dan had ik het al lang af voor de spits.”
Als. Ze. Ons.
Deze week zat ik in een training over sturen op afstand. Hoe geef je leiding aan een team dat je niet elke dag ziet, dat thuis werkt of op locaties. Het nieuwe werken, inmiddels al weer een beetje oud, brengt nieuwe cursussen met zich mee. Zo gaat dat, op nieuwe dingen verdienen veel mensen geld. Want de vraag is of het echt nieuw leiderschap is wat nodig is. Immers ook als je medewerkers naast je zitten kijk je niet 8 uur per dag met ze mee of ze doen wat was afgesproken. En had je wel iets afgesproken?
In de training sijpelde de meest vooruitstrevende vorm van sturen op afstand door alle antwoorden heen: zelfsturende teams. Je spreekt een resultaat af en verder doet het team het helemaal zelf.
Uiteraard kwam het voorbeeld van een onderhoudsploeg. Juist die zou dit niet kunnen. Wat bleek, eenmaal de vrijheid van de zelfsturing wed het werk efficiënter en met meer werkplezier gedaan.
Ik geloof echt dat dat zo is. Immers volwassen mensen, in welke functie dan ook, weten zelf beter dan hun baas hoe ze hun werk moeten doen. Maar ik geloof ook echt dat pure zelfsturing niet zomaar werkt. Want zolang alles goed gaat, geen conflict, mooi weer, wil het wel lukken. Maar een team wat elkaar kan aanspreken, kan omgaan met verplicht bijgesteld beleid, met onverwachte crisis, dat is een team wat veel oefent, veel bespreekt met elkaar, elkaar goed kent. Niet veel teams zijn en kunnen dat. In ieder geval niet zomaar, komend uit een werksituatie waar de sturing sterk van je baas kwam. Dus zomaar zelfsturendheid promoten als de oplossing voor de toekomst… mwah. Daar gaan weer veel cursussen geld aan verdienen.
De mannen op het station hebben ongetwijfeld gelijk. Eerder beginnen is eerder klaar. Dat is één oplossing. Zelfsturende teams principe zegt: doen en zien wat er van komt. Ik zeg: blijven nadenken. Is dit de beste oplossing? Is het team te prikkelen andere oplossingen te vinden? En durft men daarin dan ver genoeg te gaan?
Het lijkt me fantastisch om dezelfde mannen binnenkort op het station te zien staan. Niks verweerde koppen meer, weg vuile kleding. Zichzelf met trots gepromoveerd tot opzichters van zelfsturend wagentjes met ronddraaiende bezems…
#maximalezelfsturing😉
Ik denk dat we er normaal uitzien als mieren. Geordend, druk, maar we weten wat we doen en welke richting we op moeten. We staan rechts op de roltrap en lopen links. Ook als het druk is. We bepalen onze positie voor de binnenkomende trein, laten de andere mieren eerst uitstappen voordat wij instappen.
Vandaag vond ik het opvallend druk op het station. Station ‘s-Hertogenbosch heeft de sporen op maaiveld en de stationshal op hoogte. Op die ‘balustrade’ stonden mensen (mag dat nog, mensen? Of doe ik dan de meereizende dieren te kort?), stonden reizigers stil. Te wachten. Niet te reizen. Bijna te rijzen.
De omroepstem draaide daarentegen overuren. Alle sporen waren anders dan de borden aangaven, overal stond +5.
En dus gedroegen wij ons als kippen zonder koppen. De ene helft rende zonder enig idee van richting alle kanten op, in de hoop ergens iets te vinden wat richting bestemming ging. Niets overzicht, rechts staan, links lopen. Nee, stompend, duwend, struikelend en zoekend. De andere helft was zijn kop al kwijt en stond nog na ijlend te wachten. Op niks.
Ik zit met zweet op mijn voorhoofd in een trein. Duidelijk gevalletje kip zonder kop categorie 1. Nu maar hopen dat we de goede kant op gaan.
#tienertoerhetlanddoor
Ik zag hem in de metro van New York. Hij speelde country muziek. Ik heb geen goede muziek oren, ik luister naar teksten en laat me meevoeren. En in een NY Subway klinkt het al gauw als muziek in je oren.Dus luisterde ik. Zag zijn glimlach, ook in zijn ogen.
Zijn gitaarkoffer lag vol. Knotsvol. Dollars, en niet alleen briefjes van 1. Wauw, dacht ik, die hoeft vanavond niet op straat te slapen of uit de vuilnisbak te eten.
Ik had al behoorlijk wat, vooral jonge, zwervers in De New Yorkse straten zien liggen. En was gebiologeerd geraakt door de kartonnetjes die ze voor zich uit hadden gestald. Streetwise, no pun intended, wisten ze dat een aansprekende tekst meer effect heeft dan slechts help me, I’m homeless. Iedereen kent inmiddels het filmpje wel van de vrouw die de dakloze helpt door zijn kartonnetje te herschrijven.
Zo had ik al een kartonnetje gezien met: I have a job interview, help me and I will be off the streets. En een jong stel: Just married. En: My family was killed by aliens. I need money for a ray gun. Geestig. Als ik zeker had geweten dat hij gewoon reclame slim was, had ik hem wat gegeven. Maar ik kon geestelijk gestoord niet uitsluiten.
Het kartonnetje van de Cowboy in de metro dus. Ik was razend benieuwd, wat maakte dat hij zoveel geld ophaalde?
If you are homeless or need help,take as much as you need from the case. (I just like to play). #hopefulcases
We willen allemaal goed doen, vooral als we zelf niet hoeven te oordelen wie het meer verdient. Het pas getrouwde stel, de geestelijk verwarde ray gunner of de baanzoekende. Door geld te geven aan deze Cowboy konden de zwervers van New York zelf hun deel komen halen. Bij hem. Voelt toch fijner.
In de tijd dat ik stond te wachten op de metro werd er veel gedoneerd. En er was geen enkele zwerver die een greep uit de koffer deed.
Briljant. Simpelweg briljant.
Want of hij is zelf zwerver en heeft hiermee de marketing truc der marketing trucs gevonden. Of het is een waarlijk goed mens die aan het einde van de dag de inhoud van zijn koffer doneert bij het Amerikaanse leger des Heils. In beide gevallen: Chapeau.
