Terug uit Mexico is Nederland weer heerlijk. Ondanks de koude handen op de fiets en de overvolle spitstrein.
Een stad waar 20 miljoen mensen wonen is bijna onleefbaar. Elke dag zitten er 5 miljoen in de auto, het maakt niet uit hoe laat op de dag het is, je staat in de file. Een ritje van 5 kilometer in de über duurt bijna drie kwartier. 2 Miljoen Mexicanen zitten dagelijks in de metro. En hoe ver ik ook kon kijken, de stad hield niet op.
Een stad die door armoede en criminaliteit bijna onleefbaar wordt. Een Mexicaans meisje vertelde hoe drie van haar familie leden recent waren overleden. Klagen in het verkeer over de automobilist achter je, en je bent vijf kogels rijker en je leven armer. Ik hoorde gisteren bij DWDD dat het woord verkeershufter onjuist wordt gebruikt in Nederland en daarom weg moet. Emigreren naar Mexico dat woord, daar weten ze er wel raad mee.
Een volk dat een stad onleefbaar maakt voor zichzelf. Een volk dat sterke klasse verschillen ervaart- de oude indianen, Azteken, maya’s, worden als inferieur gezien- wordt zelf uitgekotst door zijn buren. Trump wil een muur bouwen, maar ook gewone Amerikanen, als toeristen op bezoek in Mexico, hebben hun zuiderburen niet hoog zitten.
En terwijl ik rustig in de trein zit, dendert tienduizenden kilometers verderop een stad door. Midden in de nacht zo onveilig als wat. Cowboys en Indianen.
Het is allemaal een kwestie van perspectief.
Facebook meldt zich vrij snel. “mensen hebben al een tijdje niets van hannekeschrijft gehoord”. Dat bericht krijg ik al na twee dagen niet bloggen. Want ook het algoritme van Facebook is gewend aan een dagelijks ochtend Ritjuweeltje.
Hoewel ik altijd ruig roep dat de wereld gewoon doordraait na 1 januari en dat dus niet alles in dat laatste kwartaal gepropt hoeft te worden, voel ik dat zelf niet altijd zo zen.
Het is vol op het perron. En niemand weet precies waar hij stopt. Niet zoals in de Aziatische metro, waar glazen wanden staan met glazen schuifdeuren. Die openen precies gelijk aan de deuren van de metro. Efficiënt. Het zullen hun genen wel zijn. In Nederland is het een rommeltje. En, is het het voorrecht van de machinist. Hij kan de route niet veranderen, kan niet zomaar “off the beaten tracks”, maar hij bepaalt wel waar hij stopt.