In een vakblad las ik laatst dat in 30 jaar communicatieprofessie er één ding is wat we nog steeds niet goed doen: luisteren.
Elke communicatie specialist krijgt zenden en horen aangeleerd. Hoe bereik ik de doelgroep. Kernboodschappen formuleren, zodat ik steeds spot on weet wat ik wil vertellen aan de ander en niet verval in wazige teksten die niemand onthoudt. Opvallende of grappige manieren verzinnen om die boodschap precies op dat moment bij die ander te krijgen als hij het niet verwacht, of er juist heel erg voor open staat. Weten welk (social) media kanaal welke doelgroep het liefst volgt en daar de vorm van de kernboodschap op aanpassen. Met wat kwalitatief onderzoek horen we wat mogelijk aanslaat bij de doelgroep.
Maar luisteren?
Ik geloof dat luisteren alleen gebeurt als je iets belangrijk vindt. Als je bereid bent je volle aandacht eraan te geven, omdat het er toe doet. Luisteren is iets bewusts en actiefs, horen niet. Ik hoor vele geluiden op een dag, maar ben me er niet bewust van, het is niet iets waar ik alert naar luister. Ouders zullen altijd het huilen van hun kinderen horen omdat ze er naar luisteren, het signaal actief en instinctief opvangen. Wonend aan een spoor zul je de trein na gewenning niet meer horen, omdat je er niet actief naar luistert, het is niet belangrijk.
In de communicatie praktijk luisteren we vaak niet. Luisteren kost tijd en daarmee blijft het zichtbare resultaat voor de (interne) klant te lang uit. Dus schieten we meteen in de zendstand. Niks menselijks is de communicatie specialist vreemd..
Misschien is de zomer een goede tijd om echt te leren luisteren naar de dingen en mensen die er toe doen. Om er mogelijk achter te komen dat er veel minder behoefte is aan ons zendgedrag dan we dachten. Wordt de wereld een stuk stiller van.
