Het voelde als een contact advertentie. Althans, zoals ik denk dat die dingen voelen. Pretenderen te kunnen schrijven, impliceert enig inlevingsvermogen.

In reactie op: enkelzijdig, regelafst. 1,5, NL, bio en synops. max. 1 A4.

Hoezee! Daar was ie dan. Ruim 450 dagen na het afsluiten van drie maanden schrijven, 450 dagen waarin ik niet gedurfd had de buitenwereld te melden wat ik te melden had, bleek er een iemand te zijn die mij uit de slush pile van manuscripten had gevist, gevallen was op het woordje mormoon en het contact tot stand bracht.

Dat de vrouwelijke thrillerschrijfster hét genre van deze tijd zijn. Ze keek me aan. Dus. Doet u nog maar een onsje meer moord, een kilootje meer spanning en verwarring en graaf nog maar wat dieper in die mormonen. Doet u ons maar maatje meer. Kijken we dan, of we verder willen.

De roze wolk maakte plaats voor een stevig blauwe hemel vol kansen. Driewerf hoera voor de deur die open staat. Met beide benen weer op de grond, verdween ik in mijn hoofd. Meer moord, meer spanning, meer verwarring en meer mormonen moesten te verzinnen zijn. Per drie dienen ze zich ’s nachts aan. In mijn dromen. Vergeten bij het ontwaken. Deze week gaat het er van komen. Deze week verzin ik ‘m overdag. En dan, zodra dat bigger, better more staat, leg ik weer contact: