Anouk. Douwe Bob.

En opeens was het Eurovisie Songfestival weer hip & happening. Met net zoveel gemak als waarmee we iets hypen, kunnen we het een jaar later ook weer helemaal downplayen. Misschien zegt het alles dat zowel hypen als downplayen Engelse woorden zijn. Amerikaanse misschien wel. Groot maken en klein maken klinkt toch net iets minder lekker.

Dit jaar doen drie zusjes mee. O’G3NE. Ik heb nog nooit van ze gehoord. Maar nou moet ik ook bekennen (daar gaat mijn hip& happening imago) dat ik laatst bij College Tour vol verbazing naar een roodharig onaantrekkelijk knulletje zat te kijken die een van de grootste artiesten van dit moment blijkt te zijn. Ed Sheeran. Oh, heet die knul van die liedjes Ed Sheeran.

Gisteren was de eerste halve finale, morgen mag Nederland. Op nu.nl draaide ik even een videootje af van de winnaars van gisteren. Een kakofonie aan geluiden, kleuren en prikkels. En halverwege de lijst begreep ik het niet meer.

Dat het Eurovisie songfestival gekaapt is door voormalig oostblok landen, dat is een van de effecten van een verenigd Europa. Het leert ons iets over hun cultuur, want als Europa een is, dan is hun cultuur net zo belangrijk als de onze (dat lijken we soms even te vergeten in die Europese samenwerking).

Maar #WTF doet Australië op het EUROvisie songfestival?

#29elidstaat?