Hoe dan, als aan de overkant van de straat de kerkklokken de dood inluiden.
De creatie die dood heet
Het zinnetje liet me niet meer los. We zien elkaar weer. Alsof het gezegd was, seconden voor het heengaan. Het verzachtte de pijn. In het leven hebben ze het hiernamaals gecreëerd. Geboetseerd. Elke dag. Zodat het verdriet van het verlies gepaard kon gaan met vertrouwen. Vertrouwen elkaar weer te zien. Hierna. Hiernamaals.
De creatie die dood heet.
Mijn moeder aan de andere kant van de oceaan
De wereld aan de andere kant van de oceaan raasde door. Hij overleed te jong. Zij vond een late liefde en ging vroeg scheiden. Hun dochter ging op missie. Zoals dat gaat.
Maar toen stierf zij. Mijn moeder aan de andere kant van de oceaan. Ik was te laat. Met teruggaan. Met zeggen hoeveel ze voor me betekend heeft.
Ze zeggen dat moeders het weten. De woorden niet nodig hebben om de liefde te voelen.
Ook als je maar een jaar hun dochter bent geweest?